"Ναι. Υπάρχει μέσα μας ένα μικρό παιδί. Όσο μεγαλώνουμε, το μασκαρεύουμε. Του αλλάζουμε το πρόσωπο και του δίνουμε μια όψη και μια μορφή που εξυπηρετεί τους ρόλους που καλούμαστε να υποδυθούμε στο θέατρο του κόσμου. Έρχονται όμως στιγμές που το βουβό παιδί θέλει να μιλήσει. Να διαμαρτυρηθεί για τα δικά του όνειρα. Τότε κλαίει. Και οι μπογιές αρχίζουν να ξεβάφουν. Και όταν ξεβάφουν οι μπογιές ή σε λερώνουν ή σε λυτρώνουν"*
*Απόσπασμα από το κείμενο "Ο Άγιος Αντώνιος και η Χαρούλα" που περιέχεται στο βιβλίο "Ο Κινέζος, ο Θεός και η μοναξιά", του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου, εκδόσεις Αρμός.
Με αφορμή το κείμενο "Ο Άγιος Αντώνιος και η Χαρούλα", στο μάθημα των Θρησκευτικών και επ' αφορμής της εορτής του Αγίου Αντώνιου, οι μαθητές και οι μαθήτριες μας, συνεργαζόμενοι αλληλεπέδρασαν και αποτύπωσαν τις δικές τους σκέψεις γι' αυτό το μικρό παιδί, που ο καθένας κουβαλάει ες αεί μέσα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου